Archeolodzy pracujący na terenie byłego klasztoru Littlemore natknęli się na grób przypominający o kompromitujących okolicznościach jego zamknięcia. Kobieta pochowana twarzą do ziemi była zapewne jedną z zakonnic, które mocno nadszarpnęły jego reputację.
Żeński klasztor w Littlemore założony został w 1110 r. Zlikwidował go kardynał Wolsey w 1525 oskarżając zakonnice o niemoralne prowadzenie się.
Grupa archeologów prowadzona przez Paula Murraya z John Moore Heritage Services odkopała 92 szkielety. Większość z nich, 35 przypadków, to szkielety kobiet; 28 to mężczyźni a w 29 przypadkach nie udało się zidentyfikować płci.
Jedna z kobiet została złożona w pozycji na brzuchu, prawdopodobnie w ramach pokuty za jej przewinienia za życia. W późniejszym czasie jej grób naruszono przez wkop w miejscu nóg zakonnicy mający na celu pochowanie tam dziecka w trumnie.
Szkielet zakonnicy złożonej twarzą do ziemi (foto: John Moore Heritage Services)
Niezwykła pozycja kobiety wiązana jest przez archeologów z incydentami, które miały miejsce w klasztorze przed jego zamknięciem. Ostatnia przeorysza, Katherine Wells, została złożona ze swego stanowiska w ramach kary za wiele występków, takich jak urodzenie dziecka z nieprawego związku z księdzem z Kentu, czy kradzież rzeczy należących do klasztoru, jak naczynia, pióra do pisania, świeczniki na posag dla swojej córki.
Według zapisków biskupa Atwatera, prowadzącego wizytację w latach 1517 i 1518, inna zakonnica również miała nieślubne dziecko, tym razem z żonatym mężczyzną z Oksfordu.
W czasie wizytacji w 1518 r. Atwater dowiedział się, iż jedna z zakonnic „zabawiała się i swawoliła” z chłopcami w krużganku i odmawiała poprawy. Przeorysza miała zwyczaj w podobnych przypadkach zakuwać zakonnice w dyby oraz bić je i kopać. Tym razem uwięzioną w dybach uwolniły trzy inne towarzyszki z klasztoru, które włamały się do celi, spaliły dyby i wybiły okno aby się wydostać. Przez następne dwa lub trzy tygodnie znalazły schronienie u swoich przyjaciół.
Przeorysza Wells zapewne przetrwała te wypadki i zachowała swoją pozycję aż do czasu likwidacji klasztoru w 1525 r. Wtedy kardynał Wolsey rozwiązał go a z pozyskanych w ten sposób środków ufundował Cardinal’s College (późniejszy Christ Church), uznawany za jeden z najbardziej arystokratycznych college’ów oksfordzkich.
Pochówki odkryte na terenie kościoła reprezentują zapewne najważniejsze osobistości związane z klasztorem – jego matki przełożone i dobrze sytuowane zakonnice. Groby na zewnątrz, ale blisko murów zawierały szczątki reprezentantów laikatu, ale mocno związanych z klasztorem i zakonem. Spośród wszystkich najbardziej wyróżnia się pochówek przynajmniej 45-letniej kobiety złożonej dokładnie po środku przejścia w kościele. Umieszczono ją w kamiennej trumnie z wyprofilowaną wnęką na głowę. Prawdopodobnie była to jedna z 20 przeoryszy.
Wiele szkieletów wykazuje ślady poważnych chorób i uszkodzeń, w tym szkielety dzieci. Świadczą one zapewne również o opiekuńczej roli klasztoru, do którego trafiały osoby kalekie, wymagające szczególnej pomocy.
Po likwidacji klasztoru jego budynek pełnił rolę gospodarczą na farmie. Obecne prace archeologiczne wiążą się z budową hotelu, dla którego pozostałości klasztorne mogą zostać przekształcone w restaurację.
